*** Pasapon ***

masjustice.wordpress.com

Ba’da magrib rurusuhan muru kantor, aya berkas tinggaleun. Unggeuk ka satpam, rurusuhan muru ka rohangan, rada humar hemir da kudu meuntasan aula lega bari rada meredong, penghématan cenah, jadi lampu parareum. Anjog ka rohangan, panto muka, biasana aya Eman pasapon keur bébérés.
Sup ka rohangan, muru kana méja pangjuruna, tuluy nyokot berkas. Sabot kitu panto ngarekét, aya nu asup.”man, aya saha waé nu ngalembur?” kuring nanya. Eman ngan ukur tungkul, mawa sapu, melong ka kuring sakedap terus kaluar deui. “eman,.. eman” kuring nyalukan bari muru kana panto, tapi jinisna geus kaburu teu kaciri.
Kuring kaluar muru parkiran, keur ngahurungkeun motor, jol aya mio gigireun rék parkir, “nembe uih juragan?” sora nu nanya meni daria. “muhun, éh gening eman, tadi disauran meni teu ngalieuk-lieuk acan”, cekeng téh bari jebi. Eman ngajawab: “harr, pan abdi mah ti bada asyar dipiwarang ku pa kadis mésér oléh-oléh kanggo candakeun énjing ka daérah”.