Kudu na mah peuting ieu téh anjeun aya. Sakumaha biasana digigireun uing. Maturan kahariwang bari sakapeung gogonjakan. Tapi peuting ieu, anjeun teu aya. Duka katutupan méga hideung, duka ngahaja nyumput dina purnama. Boa nuju ocon sareng béntang, antukna hilap waktos ngadon anteng sosonoan. Nu pasti anjeun teu aya digigireun uing, ayeuna. Sedih mah nataku, mung gedur kamelang meuni ngaléntab méh parat na batas jiwa. Sieun anjeun kumaonam, sieun anjeun aya nanaon.
Kojéngkang mawa raga muru ka buruan, tanggah nempo Nini Antéh. Disidik sidik teh keur ngarenyohan bangun mupuas. Pikasebeleun. Ambek nyedek ngahurup rasa. Nempo di hareup aya batu sagedé munding. Teu antaparah, dicokot tuluy sakuat tanaga dialungkeun kanu keur ngarenyohan. “Aduuh” Nini Antéh ngajerit maratan langit tuluy ngiles. Langit ngadadak poék. Tetempoan jadi hideung ngabelegbeg. Uing ngajubleg. Ngahuleng, beuki sedih da geuning anjeun teu aya. Hawar-hawar kakuping soanten anjeun nuju haharéwosan sareng Nini Antéh. Duka dimana.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar