 |
| nyunyucom |
Lantaran sumanget teuing kana di
gawé,
Jang Parlan parat nepi ka dur magrib can kaasupan kéjo. Beuteung nanagih
gogorowokan, tapi baham balem. Ceunah mah méh gancang anggeus pagawéannana.
Sumawonna sora adzan lohor jeung asar ukur jadi wirahma euweuh makna. Anteng wé
macoco hareupeun léptop da sieun ku dédlain nu di wates ku dunungan, kudu
anggeus peuting ieu.
Cikopi geus béak genep balikan, puntung garpit
tinggalolér
sésa
ngeyotan ti isuk-isuk. Ngan pagawéan asa teu anggeus-anggeus. Kekemplong
mimiti peurih, sirah lalaunan karasa
rieut. “Tapi ieu tugas kudu anggeus, aing pasti bisa” gerentes Jang Parlan bari nyusut késang
tiis dina damis.
Sora adzan isya gé
teu dipaliré,
nepika tungtungna mah Izroil nu langsung nyauran, di gidig ku sorangan.
Jang Parlan gigisik bari
ngabeuntakeun panon, “Dimana uing yeuh, paroék kieu?”
“Man robbuka?” Hiji sora
ngageterkeun jiwa. Jang Parlan teu bisa nyarita, ngayekyek teu puguh rasa. Hasil
gawé
tingkoléséd
ninggalkeun raga.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar